Recenzje

W piaskownicy światów jest literackim debiutem na najwyższym poziomie. To powieść pod wieloma względami nowatorska, wpisująca się w aktualny kontekst kulturowy przez liczne aluzje oraz bezpośrednie nawiązania do sytuacji i spraw bieżących.

Ale przede wszystkim jest to Opowieść. Wskrzeszona forma, o której współcześni twórcy już nie pamiętają. To również powrót do świata baśni, mitów i legend, przenikających rzeczywistość.

Autor – wrocławski antykwariusz – w błyskotliwy sposób operuje słowem i strukturą powieściową, budując niepowtarzalny klimat epopei o rodzimym mieście. Zniewala, przykuwa uwagę i nie pozwala oderwać się od lektury. Aż do ostatniego zdania.

WPS oczami czytelniczki:

Na szybko i tuż po (ja wiem, miało być wczoraj, ale ten weekend mi się rozprysnął w jakieś niewiadomoco, zupełnie na przekór wszystkim planom, czasami tak się zdarza, sam rozumiesz). Więc – jest przepyszna, podstępna i bezczelna. Lubię ten moment, kiedy zaczyna uwierać, już po pierwszych kilkudziesięciu stronach spod opowieści wyłazi jakaś obca podszewka, której nie da się złapać ręką i to nasycenie grami, szachami, rolplejami, grami giełdowymi, familiadą nawet (oklaski za ten wątek osobno), więc już wiadomo, że się gra, że się bawi, ale kto z kim i dlaczego, czytelnik się marszczy, niepokoi, ale idzie dalej w te uliczki i zaułki, już ci nie dowierza, ale już jest za późno, bo już go złapałeś za guzik. A w podróż trzeba się odpowiednio wyposażyć, bo wszyscy spotkani po drodze są beznadziejnie chorzy na literaturę, rzeczywistość sterowana erudycją literacką, więc i Małgorzata czeka na Mistrza i Myszkin (ale żaden to Myszkin) i jest nawet Ende, któremu myślałam, że tylko ja się jeszcze daję wodzić za literacki nos. Ale z bagażami literackimi jest nawet jeszcze niebezpieczniej, większa podejrzliwość nie ratuje przed zaplątaniem we wcielenia, cienie i odbicia. Kilka razy coś zgrzytnęło w rytmie, ale ja ci to wybaczam za przepyszne ironiczne kontrapunkty, podważające jednozdaniowo cały akapit (pyszności!), za te momenty, w których wszystko gna i się ponosi w jakieś fantastyczne korowody obrazów, gdzie jest tramwaj i podziemne targowisko i jakieś dwuznaczne ulice, zakochany słoń, złodziejstwo krasnali, figury woskowe, za raptowny zakręt, mrugnięcie okiem i rozpady światów, przemnożenia światów. W ogóle dużo, dużo rzeczy. Przepyszna literacka ciągutka, smakołyk. Dziękuję. Uśmiechy, pozdrowienia, jeszcze z kurzem wrocławskim na tęczówkach.